Paulina Łaga: „Muzyka prowadzi mnie przez życie od kiedy pamiętam” [WYWIAD]

Tomasz Wojtalik | 29 maja 2025 | aktualności, kultura | Brak komentarzy

Rozmowa z Pauliną Łagą – pochodzącą ze Słupska utalentowaną wokalistką, laureatką wielu konkursów piosenek i festiwali muzycznych, a obecnie studentką piątego roku Akademii Muzycznej w Gdańsku.
Masz 24 lata i śpiewasz od dziecka. Jak zaczęła się twoja przygoda z muzyką?

– Moja wędrówka z muzyką zaczęła się w podstawówce, gdzie miałam okazję podsłuchiwać występów starszych koleżanek i kolegów, którzy śpiewali podczas szkolnych uroczystości. Już wtedy czułam, że chciałabym znaleźć się na ich miejscu. Złapałam bakcyla do muzyki i występowania od drugiej klasy podstawówki i trwam w tym odczuciu do dnia dzisiejszego.

Słupskiej publiczności dałaś się poznać już ponad 10 lat temu, gdy jako dziecko, a później nastolatka odnosiłaś pierwsze sukcesy na lokalnej scenie muzycznej. Co najmilej wspominasz z tamtego okresu?

– Tamten czas był zdominowany przez rozmaite konkursy piosenek i festiwale muzyczne na różnych szczeblach – miejskich, powiatowych, wojewódzkich i ogólnopolskich. Bardzo dużo ich w swoim życiu przeżyłam, z różnymi wynikami końcowymi. Gdy miałam dwanaście lat, zaczęła się moja współpraca ze słupską filharmonią Sinfonia Baltica oraz Nowym Teatrem im. Witkacego w Słupsku. Mogłam tam poznać siebie nie tylko od strony wokalnej, ale również aktorskiej.

Z całą pewnością słupszczanie pamiętają musical „The Sound of Music – Dźwięki muzyki”, który swoją premierę miał w 2013 r. Zagrałaś w nim jedną z córek głównego bohatera – Louise. Czy to wtedy powiedziałaś sobie, że w przyszłości chcesz zostać aktorką musicalową?

– Wtedy jeszcze w takich kategoriach nie myślałam o swojej ścieżce zawodowej. Moje wyobrażenie kariery muzycznej raczej zaprowadzało mnie do kariery estradowej wokalistki. Wówczas moje myśli koncentrowały się wokół śpiewania z zespołem na scenie i tworzenia własnych kompozycji. W późniejszych latach, dzięki współpracy z teatrami muzycznymi, odkryłam, że musical również jest moją drogą i że nie jestem tylko definicją samego śpiewu, ale trzech dyscyplin, które pięknie łączy w sobie ten rodzaj sztuki. Są nimi śpiew, aktorstwo i taniec.

Oprócz „Dźwięków muzyki” później pojawiłaś się w kolejnych musicalach Nowego Teatru. Który z nich szczególnie wspominasz?

– To bardzo trudne pytanie. Każdy z tych spektakli wywarł na mnie duże wrażenie i każdy wspominam z sentymentem. Natomiast rola małpki Czi-Czi w muzycznej bajce „Doktor Dolittle i przyjaciele” była z pewnością pierwszym tak dużym wyzwaniem aktorskim. Duża ilość kwestii mówionych, choreografii, piosenek, a w dodatku moja postać praktycznie nie schodziła ze sceny. Kondycyjnie bardzo duże wyzwanie w tamtym czasie, ale równie satysfakcjonujące.

W Słupsku ukończyłaś V Liceum Ogólnokształcące oraz Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia. Jak zapamiętałaś tamten czas?

– To był dobry czas dla mojego rozwoju muzycznego, natomiast pamiętam też i te trudne momenty. Wymagał on logistycznego połączenia dwóch szkół. Zdarzało się, że kończyłam lekcje o 15:00, a już od 16:00 do 21:00 byłam na zajęciach w szkole muzycznej. Nauczyłam się tam przede wszystkim świadomości muzycznej i podstaw klasycznego śpiewu. Wiele zawdzięczam mojej nauczycielce – pani Magdalenie Witczak, która jako pierwsza zasugerowała, abym spróbowała zdawać na studia muzyczne.

Pamiętam twój koncert dyplomowy – oprócz utworów wokalnych zagrałaś na fortepianie „Ballade Pour Adeline”. Czy fortepian towarzyszy ci do dziś?

– Tak, jak najbardziej pamiętam, jak rozczytywałam ten utwór. To był cudowny koncert, choć miałam wtedy zapalenie krtani, więc jak się można domyślić nie było to łatwe i przyjemne zadanie. Fortepian towarzyszy mi każdego dnia, przede wszystkim przy komponowaniu swoich autorskich piosenek oraz prowadzeniu zajęć wokalnych. Akompaniuję sobie również podczas koncertów i nagrań do mediów społecznościowych.

Obecnie jesteś na piątym roku Wydziału Wokalno-Aktorskiego (specjalność musical) Akademii Muzycznej w Gdańsku. Jak przez te lata rozwinął się twój talent?

– Studia bardzo rozwinęły moje umiejętności taneczne, których wcześniej szczególnie nie rozwijałam. Taniec w pierwszych latach był bardzo intensywny – od rozrywkowego, musicalowego, jazzowego, stepu po taniec klasyczny. Zajęcia aktorskie pozwoliły mi bardziej otworzyć się na uzewnętrznianie emocji oraz poprawę dykcji. Obecność na uczelni pokazała mi, jak wiele aspektów w głosie można udoskonalać przez całe życie. Grunt to nieść w sobie pokłady pokory i zaufania procesowi nauki.

Od 2022 roku współpracujesz z Teatrem Muzycznym Adria w Koszalinie. Opowiedz o spektaklach, w których tam grasz.

– W musicalu „Fame” gram Serenę Katz – szaloną nastolatkę zakochaną w Nicku. Fabuła przypomina trochę „High School Musical”. W „Erze Rocka” wcielam się w buntowniczą hipiskę walczącą o ulicę Sunset Street. Największym wyzwaniem było uzyskanie rockowego, zachrypniętego efektu głosowego, bo na co dzień śpiewam subtelniej. W bajce „Jula i zwierzaki domowe” gram Króliczka. To rola komediowa, w której mogłam się pobawić głosem i mową ciała.

Co cię najbardziej pociąga w musicalu jako formie sztuki?

– Najbardziej pociąga mnie możliwość eksploracji kunsztu aktorskiego, wokalnego i tanecznego. Jako aktorzy musicalowi mamy możliwość emocjonalnego wyrażania się w tych trzech dziedzinach. Mamy szansę wcielania się w bardzo różne postaci, często skrajnie odmienne od nas samych.

Twoja lista osiągnięć od 2012 do 2025 roku, którą mi przysłałaś, liczy aż 3,5 strony. Który sukces jest dla ciebie najcenniejszy?

– Każdy artystyczny sukces jest dla mnie cenny. Staram się nie myśleć w kategoriach ważności. Nawet występy w domu dla mojej rodziny miały wpływ na mój rozwój i nie zamierzam im umniejszać.

Niedawno otrzymałaś stypendium kulturalne prezydenta Słupska w wysokości 7 tys. zł na wydanie debiutanckiej płyty. Co się na niej znajdzie i kiedy premiera?

– Planujemy wydać co najmniej osiem utworów. Premiera odbędzie się 20 listopada 2025 r. Będą to piosenki z gatunku popu alternatywnego z wpływami etnicznymi i jazzowymi. Ja zajmuję się tekstami i melodiami wokali, a Hubert Ignatowicz stroną instrumentalną.

Poza sceną uczysz też śpiewu i bierzesz udział jako jurorka w konkursach. Jak się w tym odnajdujesz?

– Nauczanie śpiewu to dla mnie stosunkowo nowe doświadczenie, ale już wiem, że to moja zawodowa misja. Cieszę się, że mogę dzielić się swoim doświadczeniem z ludźmi, którzy przychodzą z różnymi pobudkami. Niektórzy mają w planach studia muzyczne. Inni natomiast przychodzą, by się bardziej otworzyć, spróbować czegoś nowego, zapomnieć o bieżących problemach. Bardzo się cieszę, że znalazłam taką iskrę do pedagogiki, która daje mi na co dzień ogromną satysfakcję i stabilizację. Rola jurorki to dla mnie duża przyjemność – lubię analizować głosy pod względem emisyjnym, interpretacyjnym, dykcyjnym i scenicznym.

Często odwiedzasz Słupsk, w kwietniu zagrałaś tu koncert i poprowadziłaś warsztaty wokalne. Co przed tobą w najbliższym czasie?

– Najważniejszym wydarzeniem jest mój koncert z zespołem w Teatrze Rondo, który zaplanowany jest na piątek, 30 maja. Poza tym praca nad płytą, spektakle „Era Rocka”, koncerty „Michael Jackson Show” w Koszalinie i zakończenie semestru pedagogicznego w szkołach artystycznych w Gdańsku.

Czego możemy ci życzyć? Gdzie widzisz siebie za rok, dwa, pięć czy dziesięć?

– Życzcie mi zdrowia fizycznego i psychicznego oraz spokoju – to fundament do działania. Marzę, by nadal działać z pasją w świecie muzycznym. Praca nad autorskim materiałem sprawia, że dojrzewam do kariery solowej. Mam nadzieję koncertować z zespołem po całej Polsce.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał Tomasz Wojtalik

Fot. Wojciech Bielecki